|
نوشتن راهی برای فراموشی
محمد حبیبی
در سکانسی از فیلم «روزی روزگاری امریکا» دیالوگی ردوبدل می شود که
پس از سال‌ها که از تماشای این فیلم درخشان می گذرد، هنوز در پس
پیشانی من جا خوش کرده است.
قهرمان داستان که پس از سال‌ها به زادگاهش بر می گردد، در مقابل
این پرسش که «این همه سال چه می کردی؟» پاسخی می‌دهد که نشانی است
از تلاش آدمی برای فراموشی یک عمر زندگی! پاسخش چنین است: «شبها
زود می خوابیدم!»
برای من نوشتن چنین حسی دارد. تلاشی است طاقت فرسا برای عبور از
خاطرات تلخ، و راهی است در جهت رسیدن به گشودگی و در آغوش کشیدن
لحظه ی زندگی. گذشته را باید به خاک سپرد و نوشتن خاک پاشیدن بر
این همراه همیشگی ذهن آدمی است.
برای فرار از گذشته راهی جز این نیست. راهی که «پل استر» داستان
نویس معروف آمریکایی آن را اجبار زندگی می خواند. آنگاه که می
نویسد:
«قدر
مسلم کاری غریب است که زندگی ات را صرف این کنی که بنشینی تنها در
اتاقی، قلم به دست، ساعت تا ساعت، روز تا روز و سال تا سال، با
زحمت بسیار کاغذها را با واژگانی سیاه کنی برای خلق چیزهایی که مگر
در سر تو در جای دیگر وجود ندارند. اصلا چرا کسی در این دنیا
بخواهد دست به چنین کاری بزند؟ تنها پاسخم به این سوال این است که
چون مجبور است و راه دیگری ندارد.»
از این که بگذریم نیاز به ساختن، به آفرینش و ابداع، بی شک تمایلی
پر شور و انسانی است. پس نوشتن بی شک بیان یک حس درونی است. مهار
شبکه ای در هم تنیده از کلمات است که در ذهن مان جا خوش کرده اند و
سرخوشانه و سرکشانه هر کدام راه خود را می روند. هر کدام صدایی
دارند و آوایی، و فریاد می زنند تا راهی برای عبور از ذهن و نشستن
بر سطر کاغذ بیابند.
و تو مجبوری آرام آرام مهارشان کنی، اختیارشان را در دست بگیری و
بر روی کاغذ چنان کنار هم بنشانی شان که انگار رفقایی دیرینه را
بعد از سال‌ها به هم رسانده ای!
همین است که می گویند هر نوشته ریاضت روحی نویسنده آن است. یا
آنگونه که «هنری جیمز» می گوید: « برای نوشتن همه عمر به عرق ریزی
روح محکوم هستی»، همه این کارها را می کنی تا راهی برای فراموشی
بیابی!
شاید همین باشد که از میان آدمیان، انگشت شمارند آنهایی که می
نویسند و بیشترشان به جای نوشتن، می خوانند. به هر حال برای
فراموشی، راهی جز نوشتن نیست. اگر نمی توانید، پس لطفا شبها زودتر
بخوابید!
برگرفته از سایت:
"کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری"
پنجاه و هشتمین روز بازداشت محمد حبیبی
او مرتکب جرم اصلی شده بود!
جرمی که حاوی جرم های دیگر بود؛
اگر هم قلم روی کاغذ نبرده بود،
باز مرتکب آن شده بود!
نام آن جرم “اندیشیدن” بود!!
جورج اورول
برگرفته از سایت:
"کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری"
محمد حبیبی
من مردی را می شناسم که روزی در برابر جوخه آتش ایستاد . سرش را
بالا گرفت و فرمان مرگ را صادر کرد. فرمان مرگ خودش را .
و زنی را می شناسم که در هنگامه ی طوفان ایستاد. آغوشش را گشود.
سرش را بالا گرفت و گیسوانش را به باد داد. تا که باد عطر دل انگیز
گیسوانش را برساند به مشام آن مرد ، آن ایستاده در برابر مرگ.
و این گونه بود که آن مرد اندیشید در آن لحظه آخرین. ” آیا آن عطر
دل انگیز ارزش زیستن نداشت ؟!”
و این اساسی ترین سوال هستی در برابر هر مردی است که روزی در
پیشگاه جوخه آتش خواهد ایستاد!!!
برگرفته از سایت: "کمیته
هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری"
محمد حبیبی
من از رویاهای رنگی یک پیرمرد قجری ،تنها و بی پناه وسط یک خونه ی
کلنگی حرف نمی زنم؛
یا حتی حرف نمی زنم از رویاهای خاکستری یک زندانی تبعیدی وسط یک
جزیره دورافتاده .نه !
من از دخترکی ده ساله حرف میزنم. که خودش را ، نه از ترس ، که از
چندش تکانه های شبانه یک پیرمرد هفتاد ساله ، حلق آویز کرد.
من از دختری هفده ساله می گویم که به آتش کشید تنش را ، از ترس خشم
مردان عشیره و از خستگی نگاههای آلوده به بهتان هر روزه.
من از پیرزنانی می گویم که داغ فرزند به دل، در گوشه ای آرام و بی
صدا و تنها و بی کس ، در انتظار مرگ اند. در انتظار مرگ.
اما کاش می شد ،
از رویاهای زنانه ای حرف زد که به خنده های کودکانه ای ختم می شود،
وقتی دست یک مرد سیب سرخی را به او پیشکش میکند.
ای کاش می شد!
محمد حبیبی
فقط یکبار دیگر دیدمش. ایستاده بود وسط کوچه ، با پیراهنی کثیف و
شلواری پاره و می خندید. فقط می خندید در حالیکه آب دهانش جاری بود
و سرش را بالا گرفته بود و چشمانش نقطه ای بی هدف در آسمان را
جستجو می کرد. عادت همیشگی اش بود. پدرش که مرد ، همراه مادرش
گدایی می کرد. روزها مادرش پایش را می بست به ضریح امام زاده و
خودش کنارش می نشست و کاسه گدای اش را به سوی خلق الله می گرفت. و
او بی صدا با همان لبخند همیشگی فقط نگاه می کرد. غروب ، موقع
بیرون آمدن از امامزاده باز سرش را بالا می گرفت و به آسمان نگاه
می کرد. مادرش دستش را می گرفت و او آرام و بی صدا تا درب خانه
همراهیش می کرد. بعد جلوی خانه می ایستاد و سر به آسمان می خندید.
وقتی پدرش کشان کشان و با زور خواهرش را تا پشت بام خانه کشانده
بود ،تازه یاد گرفته بود که از پله های خانه یکی یکی بالا برود.
فریادهای پدرش و ناله ها و التماسهای خواهرش را که شنید آرام از
پله ها بالا آمد و ایستاد تا نظاره گر جنون پدرش باشد. فرار خواهرش
با پسر همسایه آنقدر رسوا کننده بود که پدرش را به جنون بکشاند. پس
سرش را گوش تا گوش برید و نشست کنج دیوار تا آخرین دست و پا زدن
های دخترش را ببیند. همانجا بود که برای آخرین بار پدرش را دید.
ایستاده بر بلندای دیوار با دستهایی باز و سری رو به آسمان.
سقوط پدر، جنون او و دربدری مادرش را بدنبال داشت. همین بود که
همیشه سر به آسمان داشت و مادرش هراسان از اشتیاق او به پشت بام
خانه، درش را برای همیشه گل گرفته بود.
برگرفته از سایت: "کمیته
هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری"
|
